Numer: The Amazing Spider-Man #6 (#807)
Tytuł: A Trivial Pursuit, Part One
Wydawnictwo: Marvel Comics 2018
Data wydania: Listopad 2018
Scenariusz: Nick Spencer
Rysunki: Humberto Ramos
Tusz: Victor Olazaba
Kolory: Edgar Delgado
Litery: VC’s Joe Caramagna
Okładka: Humberto Ramos & Edgar Delgado
Asystent redaktora: Kathleen Wisneski
Redaktor: Nick Lowe
Redaktor naczelny: C.B. Cebulski
Naczelny dyrektor kreatywny: Joe Quesada
Wydawca: Dan Buckley
Producent wykonawczy: Alan Fine
Cena: $3.99
Przedruk PL: Amazing Spider-Man, Tom 2

Streszczenie

Vulture dopada gnającego autem Dougiego, pracownika, który go okradł. Z bluzki mężczyzny wyskakuje jednak Black Ant, który wraz z Taskmasterem zastawił pułapkę na Toomesa. Dougie ginie, spadając na ziemię, najemnicy zaś ogłuszają Vulture’a i zabierają go do swojego zleceniodawcy.

Mieszkanie Parkera. Peter całuje się na kanapie z Mary Jane, gdy do pokoju wchodzi Fred, chcący rzekomo wziąć się za mopowanie. Parker obiecuje sobie, że zdemaskuje Myersa, który po upadku rządów Hydry cieszy się pełną amnestią za pomoc, jaką udzielił ruchowi oporu jako szef mafii, a także specjalnymi względami burmistrza Fiska. Pod wieczór Spider-Man śledzi Boomeranga, ale nakrywa go wyłącznie na partyjce pokera z Beetle, Overdrivem, Shockerem i Speed Demonem.

Nazajutrz. Peter usiłuje uzmysłowić Randy’emu, że Fred nie jest osobą godną zaufania. Robertson, który pracuje jako pracownik socjalny, przekonuje, że współlokator zasługuje na drugą szansę za swój udział w wojnie z Hydrą. Do rozmowy dołącza Myers. Opowiadając kolejną zmyśloną historyjkę o Spider-Manie, dowiaduje się, że Peter był dyżurnym fotografem Pająka i wie o nim bardzo dużo.

Godzinę później. Boomerang zaprowadza Petera do Baru Bez Nazwy, speluny dla podrzędnych superłotrów. Odbywa się tam konkurs wiedzy o Spider-Manie i Fred chce, by Parker wziął w nim udział i zgarnął pieniądze, deklarując, że w zamian opłaci jego składkę za czynsz na ten miesiąc. Bywalcom przedstawia swego towarzysza jako superłotra o ksywie The Liar. Po tym, jak barman Deke zapobiega bójce Boomeranga i Electro żądnej rewanżu za zdradę (FCBD 2018: Amazing Spider-Man), rozpoczyna się gra.

W toalecie Boomerang, który ukradł Peterowi smartfona, odbiera telefon od sekretarza Fiska, który czeka na warunki jego współpracy. Myers, wściekły, że burmistrz zrobił z niego bohatera, czyli testera systemów bezpieczeństwa podczas konferencji o napadzie na muzeum, żąda podwójnej stawki. Tymczasem Living Brain, barowy droid-asystent oceniający poprawność odpowiedzi, ogłasza Petera zwycięzcą konkursu.

W ratuszu Wesley Welch informuje Fiska o żądaniach Boomeranga. Zniecierpliwiony burmistrz wyznacza nagrodę za głowę Myersa i to tak atrakcyjną, żeby inni zapomnieli nawet o świętym zakazie przemocy na terenie Baru Bez Nazwy. Gdy Boomerang i Peter świętują zwycięstwo w konkursie, goście lokalu otrzymują na swoje komórki wiadomość o nowym intratnym zleceniu.

Recenzja

Tym komiksem Nick Spencer rozpoczyna swoją drugą na łamach Amazing Spider-Mana opowieść. Za zilustrowanie jego scenariusza nie odpowiada już jednak Ryan Ottley, tylko Humberto Ramos. Nie jest to również historia tak długa jak ta premierowa – składa się bowiem tylko z dwóch części. Na chwilę, a może i dłużej, zostawiamy więc dybiącego na Spider-Mana tajemniczego demona, aby przyjrzeć się brudnym interesikom Boomeranga, współlokatora Parkera.

W szóstym numerze przeplatają się wątki z komiksu wydanego z okazji tegorocznego Free Comic Book Day – najwyraźniej scenarzysta chce dokończyć sprawę napadu Boomeranga na muzeum i jego współpracy z Fiskiem – oraz projektów, z których zasłynął Nick Spencer: Superior Foes of Spider-Man (dowód: gościnny występ „Sinister Six”) i Secret Empire. Do tego ostatniego autor wraca, aby wyjaśnić, czemu Spider-Man nie może zwyczajnie posłać Boomeranga za kratki. I trzeba przyznać, że ma to ręce i nogi.

Głównym składnikiem tej fabuły jest humor – jak już było nieraz powtarzane – przewyższający poziomem głupiutkie żarciki Dana Slotta, poprzedniego scenarzysty. Jakby nie patrzeć, Boomerang to taki mitoman w środowisku superzłoczyńców, a skoro zabiera Petera do „siedliska żmij”, czyli baru dla czarnych charakterów, to musi być z tego kabaret i jest. Ten lokal to w ogóle rewelacyjna idea, bo uczłowieczająca przestępców w maskach. Konfrontacja z nimi tutaj daje Parkerowi dużo do myślenia.

Po okładce można było się spodziewać randkowego story z dużym naciskiem na relacje Petera i Mary Jane, którym plany na wieczór burzy niepoprawny współlokator Parkera. Choć scena z tym trio faktycznie znalazła się w scenariuszu, to jednak punkt ciężkości szybko przeniesiono na sekretny bar i odbywający się tam konkurs wiedzy o Spider-Manie. Wypadałoby to rozdzielić: pierwsza część – zepsuta randka, druga – wizyta w barze. Apel do scenarzysty: gdzie tylko może, niech daje Mary Jane większe role!

Dla odmiany, na końcu będzie o początku, czyli o akcji z Vulturem, Taskmasterem i Black Antem. Widać, że na całego przystąpiono do przygotowania podłoża pod historię, której tym razem gwiazdą będzie najsłynniejszy na świecie łowca. O dziwo, to redakcyjny wstępniak, a nie scenariuszowy cliffhanger zdradza, kto wynajął obu najemników. Czyżby odgrzewany pomysł ZOO dla superłotrów? 4 pajączki.

Ocena:

Autor: Dawidos