Numer: The Amazing Spider-Man #3 (#804)
Tytuł: Back to Basics, Part Three
Wydawnictwo: Marvel Comics 2018
Data wydania: Październik 2018
Scenariusz: Nick Spencer
Rysunki: Ryan Ottley
Tusz: Cliff Rathburn
Kolory: Laura Martin
Litery: VC’s Joe Caramagna
Okładka: Ryan Ottley & Laura Martin
Asystent redaktora: Kathleen Wisneski
Redaktor: Nick Lowe
Redaktor naczelny: C.B. Cebulski
Naczelny dyrektor kreatywny: Joe Quesada
Wydawca: Dan Buckley
Producent wykonawczy: Alan Fine
Cena: $3.99
Przedruk PL: Amazing Spider-Man, Tom 1

Streszczenie

Afryka. Przewodnika myśliwego, który ustrzelił słonia, ktoś morduje, trafiając nożem w serce.

Nowy York. Peter i Mary Jane oraz Randy grają na kręgielni. Dołącza do nich Norah Winters, eksdziewczyna Robertsona i była dziennikarka ”Daily Bugle”, którą Parker zaprosił, aby mogła zejść się z Randym. Ci nie pałają jednak do siebie sympatią. Nagle Norah odbiera na telefonie wiadomość o ataku w mieście. MJ pyta szeptem Petera, czy zamierza ruszyć do akcji. Ku jej zdziwieniu ukochany odpowiada przecząco.

Lower Manhattan. Na ulicach pojawia się Tri-Sentinel. Do walki z nim staje Spider-Man. Okazuje się, że podczas napadu Taskmastera i Black Anta na pracownię Connorsa doszło do wypadku – Peter, przyparty przez najemnika w masce czaszki do konsoli Isotope Genome Accelerator, został trafiony promieniem maszyny, która rozbiła go fizycznie na dwie osobowości – Parkera i Pająka. Na dachu Peter próbował przekonać swoje alter ego do zrobienia sobie badań, ale zamaskowany rozmówca zbył go.

Kręgielnia. Peter musi przyzwyczaić się do życia bez supermocy i heroicznych akcji. Na jego komórkę przychodzi SMS od Connorsa z prośbą o spotkanie. Gdy Parker przychodzi do pracowni, naukowiec pyta go, czy przemyślał jego propozycję w sprawie studiów. Peter prosi jeszcze o trochę czasu do namysłu. Okazuje się, że profesor zaprosił go również po to, aby podzielić się z nim wynikami z pierwszego testu akceleratora – z myszki wabiącej się Horatio powstały dwa osobniki.

Na podstawie obserwacji zachowania myszek w labiryncie Connors stawia tezę, że akcelerator rozdziela umiejętności i predyspozycje pomiędzy fizycznymi istotami. Poproszony o podanie pewnego narzędzia, Peter stwierdza z zaskoczeniem, że nie jest w stanie go rozpoznać, choć całe życie spędził w laboratorium. Curt nie wyklucza, że proces podziału może też obejmować cechy charakteru oraz zasady moralne.

Lower Manhattan. Spider-Man dostaje się do wnętrza Tri-Sentinela i przejmuje nad nim kontrolę. Zamiast wyłączyć gigantycznego robota, postanawia dla rozrywki urządzić sobie lot na jego grzbiecie. Wydaje się, że superbohater nie przejawia zupełnie związanej z mocą odpowiedzialności.

Recenzja

Pod nowym kierownictwem sztandarowy komiks o Spider-Manie znów stał się serią, na której dalszy ciąg czekam, jeśli przynajmniej nie z niecierpliwością, to z zainteresowaniem, sprawdzając w kalendarzu, kiedy wyjdzie następny numer – za czasów Slotta mogłem przegapić premierę najnowszego odcinka i nie było powodu do rozpaczy. Wprawdzie do poziomu Straczynskiego to jeszcze kawał drogi, ale już po trzecim numerze widać, że Nick Spencer bardzo się stara.

Nie ma co zostawiać tego na sam koniec, tylko od razu należy podzielić się tym z czytelnikami recenzji – ten komiks rozwiązuje zagadkę ”sobowtóra” Petera Parkera. Okazuje się, że niżej podpisanego poniosła zbytnia wyobraźnia, każąca szukać odpowiedzi w magicznych zjawiskach, gdy tymczasem prawda o tym fenomenie leżała tuż pod samym nosem. W każdym razie całość mocno pachnie latami 60., czyli czasami, gdy królowały wynalazki o naprawdę cudacznych zastosowaniach. Powrót jednego z nich – i to nie byle jakiego, bo tak bardzo istotnego w historii Spider-Mana – jest tutaj szczególnie symptomatyczny.

Początkowo cała przygoda z ”podziałem” wydaje się deczko zabawna, ale szybko okazuje się, że konsekwencje tego zdarzenia mogą być naprawdę katastrofalne. Na tle tego właśnie kryzysu scenarzysta portretuje bohatera, który, choć mimo powagi sytuacji pozwala sobie na żarciki i sam niekiedy staje się ich obiektem, to jednak koniec końców nie ”aspiruje” do roli skończonego idioty, za co cześć i chwała autorowi. Oby nigdy nie przekroczył on granicy, którą za nic miał Dan Slott.

Jeden akapit warto poświęcić pierwszym stronom lektury. Autor ciągnie bowiem wątek z poprzedniego numeru, czyli epizod z polowaniem w Afryce, w tym przypadku okraszony mordem. Czyżby to próba zaanonsowania kolejnego łotra? Modus operandi wskazuje na jegomościa o inicjałach KTH, ale czy to aby nie za proste? Po tej krwawej scenie ma zaś miejsce całkiem sympatyczna wstawka z Peterem, Mary Jane, Randym i Norah w kręgielni. Takie towarzyskie pogaduchy to ja rozumiem.

Ocena:

Autor: Dawidos