Numer: Marvel Knights: Spider-Man #10
Tytuł: The Last Stand, Part Two
Wydawnictwo: Marvel Comics 2005
Data wydania: Marzec 2005
Scenariusz: Mark Millar
Rysunki: Terry Dodson
Tusz: Rachel Dodson
Kolory: Ian Hannin
Litery: Cory Petit
Okładka: Terry Dodson i Rachel Dodson
Asystent redaktora: Warren Simons
Redaktor: Axel Alonso
Redaktor naczelny: Joe Quesada
Wydawca: Dan Buckley
Cena: $2.99
Przedruk PL: brak

Streszczenie

Spider-Man rozmyśla nad grobem wujka Bena o tym, co wkrótce się wydarzy. Choć w chwili jego śmierci złożył odpowiedzialną obietnicę, to teraz musi ją złamać, spełniając ultimatium Scorpiona.

W domu, Mary Jane mówi Peterowi o swoich obawach, co do uwolnienia Osborna z więzienia. Ten odpowiada, że to jedyna szansa na uratowanie May. Nocą Spider-Man i Black Cat przedostają się do więzienia na Ryker’s Island. W drodze Peter mówi Felicji, że po uwolnieniu Osborna ujawni swoją tożsamość i poprosi o program ochrony świadków dla swojej rodziny. W jednym z pomieszczeń zakładu strażnicy namawiają swojego kolege do chwilowego opuszczenia posterunku, tak aby mogli zlikwidować w tym czasie Osborna.

W ostatniej chwili Peter wydostaje Normana z celi. Cała trójka ucieka przez system kanalizacji. Norman próbuje wyrwać się swoim „wybawcom”. Felicja rusza za nim w pogoń, a Spider-Man stawia czoła przybyłym strażnikom. Chcąc ratować życie, Peter przez jedną z rur kanalizacyjnych spływa do wody. Nagle z wody materializuje się Hydro-Man. Pojawia się również Sandman z zatrzymaną przez niego Black Cat. W powietrze wzlatuje z kolei Green Goblin. Norman mówi Peterowi, że przygotował na niego zasadzkę. Black Cat i Spider-Man zostają otoczeni przez Sinister Twelve – grupę największych superłotrów powołaną przez Green Goblina. Brakuje jednak jednego jej członka: Scorpiona. Niespodziewanie na dachu sąsiedniego budynku pojawia się czarna postać. To Mac Gargan przybył na egzekucję Spider-Mana w kostiumie Venoma.

Recenzja

Marvel Knights Spider-Man #10 to komiks utrzymujący poziom poprzedniej części, jednak pewne braki nie pozwalają na wystawienie maksymalnej oceny. Co i tak nie zmienia faktu, że jest to bardzo dobra lektura.

Zaczyna się podobnie jak MK#9 – od sentymentalnej refleksji Spider-Mana, tym razem nad grobem wujka Bena. Dobre monologi pozwoliły uniknąć „moralizowania” czy „pompatyczności”. W komiksie najgenialniej przedstawiona jest próba odbicia Osborna z więzienia. Pora dnia (noc) i nieźle napisane dialogi dodają całej akcji klimatu i napięcia (Spider-Man ubrany w czarny, maskujący kostium podąża do celi Osborna, Black Cat wyłącza systemy bezpieczeństwa, a w tym czasie do celi Normana kierują się również ludzie, którzy mają go zlikwidować).

Na minus zaskoczył mnie tok myślenia Spider-Mana – nawet dziecko wiedziałoby, że Osborn zaplanował na niego zasadzkę i nie pozostanie wdzięcznym za uratowanie życia (to wkońcu jego największy wróg, jaki kiedykolwiek istniał!!!). Co takiego Norman przygotował dla Spider-Mana? Otóż powołał do życia Sinister Twelve – grupę złożoną z jego największych i najbardziej zabójczych przeciwników. To świetny pomysł, być może w kolejnych komiksach należy oczekiwać akcji w stylu Sinister Six tyle, że dwukrotnie.

Koniec komiksu nie jest zaskoczeniem – gdy Goblin mówi, że brakuje jednego członka, Scorpiona, każdy z nas już wie, że owy nieobecny pojawi się w zupełnie nowym wdzianku. Dokładnie, Mac Gargan przyjął symbiot Venoma, stając się jego czwartym wcieleniem (po Parkerze, Brocku i Fortunato). Szkoda tylko, że nie powstała jakaś wyróżniająca się kombinacja (Scorpio-Venom wygląda jak Venom Angelo Fortunato, a ja liczyłem na „mieszanke” w rodzaju Octo-Carnage’a).

Reasumując, przy lekturze tego komiksu nie powinniście się nudzić, gdyż scenarzysta ma naprawdę niezłe pomysły na rozwój fabuły. Wystawiam 5 pajączków.

Ocena:

Autorzy: Gamart (streszczenie), Dawidos (recenzja)