Mimo częstych problemów finansowych Spider-Man stworzył sobie wyposażenie, które odgrywa ważną rolę w jego karierze superbohatera. Jego podręczny ekwipunek to: wyrzutnie sieci, pojemniki z pajęczą siecią, pajęcze-znaczniki, użyteczny pasek, pajęczy-sygnał i aparat fotograficzny z samowyzwalaczem.

Wyrzutnie Sieci

Opis: Wyrzutnie sieci były najbardziej rozpoznawalnym obok kostiumu znakiem szczególnym Spider-Mana. Zamontowane na nadgarstkach urządzenia (jedno na lewym, a drugie na prawym) wystrzeliwują przez dysze wylotowe samoprzylepną, kleistą substancję, która przy kontakcie z powietrzem wysycha, zamieniając się w wytrzymałą sieć. Spust pojedynczej wyrzutni spoczywa w dłoni i aby uwolnić sieć wymaga podwójnego nacisku przez dwa środkowe palce. Chcąc wystrzelić sieć Spider-Man przyjmował charakterystyczną pozycję ręki.

Co pewien czas Spider-Man musiał uzupełniać zapas sieci. W tym celu przeładowywał wyrzutnie sieci małymi pojemnikami (tzw. ampułkami lub fiolkami sieci) zawierającymi kleistą ciecz przemieniającą się w sieć. W początkach swojej kariery Spider-Man przechowywał zapasy w użytecznym pasku noszonym pod kostiumem. Nieco później ulepszył swoje wyrzutnie, dodając do nich wyglądający jak bransoleta magazynek automatycznie wymieniający puste pojemniki na pojemniki pełne. Wyrzutnie sieci Spider-Mana wymagały stałej konserwacji, gdyż co pewien czas zacinały się bądź nieprawidłowo funkcjonowały.

Od czasu do czasu wyrzutnie sieci były modyfikowane, by wyrzucać inne ciecze. Po nabyciu zdolności produkcji organicznej sieci Spider-Man oddał wyrzutnie sieci swojej żonie, Mary Jane Watson w ramach prezentu na Walentynki. Peter przerobił je na bransoletki, które oprócz estetycznej funkcji mają służyć MJ do samoobrony.

Ben Reilly (klon Petera Parkera) znany jako Scarlet Spider, a potem Spider-Man II, używał zmodyfikowanych wyrzutni sieci, które strzelały ostrymi, szybko działającymi strzałkami zawierającymi środek uspokajający. Magazynek jego wyrzutni zawierał również tzw. „sieć uderzeniową”, czyli kulki sieci, które eksplodowały przy uderzeniu i owijały cel w sieciowy kokon. Wystrzał strzałek i kulek sieci następował przy określonych ruchach nadgarstka w przeciwieństwie do wystrzału zwykłej sieci za pomocą podwójnego nacisku na spust umieszczony w dłoni. Wyrzutnie sieci Scarlet Spidera były większe od wyrzutni Spider-Mana, a ich użytkownik nosił je na zewnętrznej stronie swojego kostiumu.

W filmach Sama Raimiego Spider-Man nie używa wyrzutni sieci, gdyż jego organizm na skutek mutacji sam produkuje pajęczą sieć.

Pajęcza Sieć

Opis: Po zdobyciu pajęczych mocy niezwykle zdolny i kreatywny Peter Parker wynalazł sztuczną, lepką substancję o właściwościach pajęczej sieci jak również noszone na nadgarstkach wyrzutnie tej substancji. Przy kontakcie z powietrzem (a dokładniej z jego składnikiem, tlenem) substancja natychmiast wysycha, zamieniając się w wytrzymały materiał. Niektóre źródła podają, że pojedyncza nitka sieci jest mocniejsza od struny fortepianu, a sama sieć ma w przekroju wytrzymałość na rozciąganie o wartości 120 funtów na milimetr kwadratowy. Skład chemiczny pajęczej sieci jest nieznany, ale porównuje się go do składu nylonu o silnych właściwościach przylepnych.

Za pomocą swojej pajęczej sieci Spider-Man potrafi:
– wystrzelić cienką nitkę sieci w kierunku wysokiego budynku, a następnie szybować na „pajęczej linie”. Dzięki temu szybko przemieszcza się przez rozbudowane miejskie obszary. Szybkość jego „lotu” nie została określona, ale wiadomo, że przebycie Manhattanu zajmuje mu 11 minut. Przypuszcza się, że wynosi ona maksymalnie 75-100 mil na godzinę.
– wystrzelić grubą „linę sieci”, którą związuje pojmanych przestępców, w tym super-łotrów, tak, aby w bezpieczny sposób zajęli się nimi funkcjonariusze policji.
– pokryć mały obszar niezwykle lepką plamą. Takim „obszarem” mogą być ludzkie oczy (przeciwnik zostaje oślepiony), usta (przeciwnik nie może mówić ani krzyczeć), a także pistolet lub mała bomba (działanie tych przedmiotów zostaje zablokowane). Jeśli przeciwnik naciśnie spust zablokowanego siecią pistoletu, istnieje ryzyko, że odstrzał rozerwie jego dłoń/rękę.
– zarzucić olbrzymią pajęczynę przez ulicę lub alejkę, by schwytać w sidła poruszające się osoby lub pojazdy.
– tworzyć małe konstrukcje takie jak spadochrony, posągi, manekiny, kije baseballowe, użytkowe szybowce, trampoliny, rękawice (przydatne w walce z Electro), siatki, zatrzymujące powietrze maski tlenowe (przydatne do oddychania pod wodą), bandaże, szelki, kuloodporne tarcze, zatyczki, łaty, a nawet hamaki.

Syntetyczna sieć rozpuszcza się w nieszkodliwy gaz po około jednej godzinie. Spider-Man często modyfikował swoją sieć, gdy spodziewał się walki ze szczególnie niebezpiecznym przeciwnikiem. W walce z Electro posługiwał się nieprzewodową siecią, zaś przeciwko Human Torchowi siecią opóźniającą palenie. Nawet stworzył kwaśną (żrącą) sieć, która rozpuszczała odporny na uszkodzenia pancerz Rhino.

W historii „Changes” (Spectacular Spider-Man Vol. 2 #15-20) Spider-Man przeszedł transformację, która sprawiła, że uzyskał zdolność produkcji organicznej sieci ze swoich nadgarstków. Przypuszcza się, że jego biologiczne „wyrzutnie sieci” znajdują się w przedramionach. Skuteczność biologicznej sieci zależy od jego zdrowia i odżywiania. Po zdobyciu tej zdolności Spider-Man przestał używać mechanicznych wyrzutni sieci, a więc także wynalezionej przed wieloma laty pajęczej substancji.

W filmach Sama Raimiego Spider-Man ani nie zbudował wyrzutni sieci ani też nie wynalazł pajęczej cieczy. Dzięki ukąszeniu pająka jego organizm od samego początku produkuje własną, biologiczną sieć.

Pajęczy znacznik

Opis: Spider-Man używa małych elektronicznych „pajęczych-znaczników” własnej produkcji, które pozwalają mu śledzić poszczególne obiekty lub osoby. Zwykle Spider-Man podrzuca jeden z nich odchodzącemu przeciwnikowi bądź rzuca nim, by przyczepił się do uciekającego wroga. Następnie podąża za celem do jego kryjówki. Dzięki pokryciu lepką substancją znaczniki mocno przylegają do ciała śledzonego osobnika. Niekiedy Spider-Man używał strzelającego mechanizmu ze swojej wyrzutni sieci do podrzucania pajęczych znaczników z większą precyzją i na większe odległości.

Zewnętrzna obudowa znacznika ma kształt małego pajączka z odnóżami do aerodynamicznego lotu. Znaczniki są niewielkimi przedmiotami, dzięki czemu ciężko jest je zauważyć, choć niektórzy przebiegli wrogowie odnajdywali pluskwy Spider-Mana i niszczyli je.

W początkowych latach kariery superbohatera Spider-Man używał małego elektronicznego odbiornika, by podążać za sygnałem swoich znaczników (o funkcji nadajników), ale ostatecznie zmodyfikował je tak, aby emitowały one sygnał na częstotliwości odbieranej przez jego pajęczy zmysł. Jednakże elektroniczny odbiornik miał większy zasięg, podczas gdy pajęczy zmysł wyczuwa obecność znaczników w najbliższym otoczeniu.

Czasami przeciwnicy Spider-Mana wykorzystywali jego znaczniki, by zwabić go w pułapkę. Wrogowie dysponujący odpowiednią techniczną wiedzą przeprogramowywali znaczniki, tak aby przeciążały one pajęczy zmysł Spider-Mana.

Klon Spider-Mana, Ben Reilly również odbierał sygnał pochodzący ze znaczników Petera. Ben stworzył zmodyfikowaną wersję oryginalnego znacznika. Miał on postać mikro-kropki. Podobnie jak u Petera, znaczniki Bena były wystrzeliwane przez wyrzutnie sieci i mogły przyczepiać się do większości powierzchni. Latały one jak miniaturowe Frisbees (plastikowe talerze do rzucania na wolnej przestrzeni).

Po ratunku z rąk szalonego porywacza, żona Spider-Mana, Mary Jane Watson nosi wzmocnioną wersję pajęczego znacznika w naszyjniku z wisiorkiem. Owy znacznik wysyła mocniejszy sygnał, dzięki czemu Spider-Man może wyczuwać go z większej odległości.

Pajęcze-znaczniki określa się również jako pajęcze-wskaźniki, pajęcze-pluskwy, pajęcze-szperacze lub pajęcze-nadajniki.

Użyteczny pasek

Opis: Spider-Man trzymał swoje wyposażenie w pasku noszonym pod kostiumem. Pasek zawierał wbudowany pajęczy-sygnał, zapasowe pojemniki z pajęczym płynem, pajęcze-znaczniki oraz automatyczny aparat. Pasek był podręcznym miejscem, do którego Peter Parker mógł schować maskę, gdy nie miał na sobie kostiumu Spider-Mana.

Pajęczy-Sygnał

Opis: Pajęczy-sygnał to zoogniskowane światło o dużej mocy, które przenika przez soczewkę ozdobioną wzorem przypominającym maskę Spider-Mana. Był to wczesny wynalazek Petera Parkera, którego praktyczne znaczenie okazało się krótkotrwałe. Pajęczy-sygnał służył głównie do zastraszania niezbyt groźnych, nerwowych przestępców. Niekiedy był wykorzystywany jako sygnał o pomoc. W ciemności zaś służył jako latarka o szerokim snopie światła.

Aparat Fotograficzny

Opis: Pierwszy aparat fotograficzny Petera Parkera należał do jego ojca, Richarda, a po śmierci rodzica do wujka Bena. Peter dostał go od cioci May. Był to aparat automatyczny (tzw. aparat z samowyzwalaczem): wbudowany mechanizm zegarowy pozwalał ustawiać czas, po którym następowało zrobienie zdjęcia. Czynność ta mogła być powtarzana. Z czasem dodano do niego czujnik ruchu, który uruchamiał urządzenie, gdy przed jego obiektywem miał miejsce ruch. Aparat miał z tyłu wyciągniętą metalową płytkę, która umożliwiała przymocowanie go siecią do ściany lub innego przytwierdzonego obiektu bez ingerowania w jego funkcje. Zwykle Peter umieszczał aparat w miejscu, skąd mógł zrobić zdjęcia przestępcom, z którymi walczył jako Spider-Man.

Na przestrzeni wielu lat Spider-Man udoskonalał swój aparat, gdy poprzednie egzemplarze ulegały uszkodzeniu lub całkowitemu zniszczeniu z powodu toczącej się walki.

Zrobione zdjęcia samego siebie w kostiumie Spider-Mana Peter Parker sprzedawał gazecie Daily Bugle. Praca niezależnego fotografa (a czasami fotografa na etacie) stanowiła główne źródło jego dochodów. Dzięki dobremu oku dostawał przeróżne zlecenia. Wykorzystując swoje moce mógł fotografować nietypowe wydarzenia, do których normalna prasa miała ograniczony lub zabroniony dostęp. Niestety skąpstwo wydawcy Daily Bugle często było przyczyną zaniżania wartości cenowej jego zdjęć.

Dzięki swoim zdjęciom Peter Parker zdobył wiele nagród w dziedzinie fotografii. Daily Bugle wydał też album z jego zdjęciami zatytułowany „Webs”.