Pierwszy pełnometrażowy film animowany o Spider-Manie.
Pierwszy film o Spider-Manie, w którym Peter Parker nie jest protagonistą, a jedynie postacią obsadzoną w roli deuteragonisty.
Pierwszy film o Spider-Manie, któremu stowarzyszenie Motion Picture Association of America nadało kategorię wiekową PG (Parental Guidance Suggested, pl.: Zalecany nadzór rodzicielski). Oznacza to, że film zawiera materiały, które rodzice mogą uznać za nieodpowiednie dla młodszych dzieci.
Pierwszy film o Spider-Manie nominowany i wyróżniony prestiżowym Złotym Globem.
Druga adaptacja filmowa crossoveru Spider-Verse (2014-2015). Za pierwszą można bowiem uznać trzeci i czwarty sezon serialu animowanego Ultimate Spider-Man (2012-2017).
Pierwsze informacje o filmie, w tym o jego komediowym gatunku, wypłynęły 24 listopada 2014 roku, gdy doszło do przeprowadzonego przez hakerów wycieku danych z wytwórni Sony Pictures.
Pierwszy film oznaczony nowym logo studia Sony Pictures Animation.
Film trwa 116 minut, co czyni go najdłuższym tytułem w filmografii Sony Pictures Animation.
Brian Michael Bendis, scenarzysta komiksów i współtwórca postaci Milesa Moralesa, był konsultantem merytorycznym filmu.
Początkowo film miał mieć wpleciony w fabułę wątek miłosny Milesa Moralesa i Gwen Stacy. Ostatecznie za namową producentki Christiny Steinberg zrezygnowano z niego, uznając, że zasługuje on na rozwinięcie, na które w scenariuszu zabrakło już miejsca. Z miłości tych dwóch postaci postanowiono natomiast uczynić wątek główny sequela.
W pierwotnym zamyśle twórców Peni Parker miała zginąć wraz ze swoim robotem SP//dr, jednak uznano, że taki przebieg wydarzeń będzie zbyt trudny do przełknięcia przez młodszych widzów, dlatego młoda superbohaterka przeżyła zniszczenie swojego mecha i mogła go później odbudować.
Przed Peni Parker kandydatką na żeńską wersję Spider-Mana o azjatycko-amerykańskim pochodzeniu w filmie była Silk. Ostatecznie wybrano Peni z uwagi na jej unikalny zestaw mocy, gwarantujący większe urozmaicenie drużyny Spider-Gang. Dla postaci Silk zarezerwowano natomiast spin-off poświęcony kobiecej drużynie Spider-Women.
Wzorem komiksów Ganke Lee, współlokator Milesa w internacie Brooklyn Visions Academy, miał być znaczącą postacią drugoplanową filmu, mówiącą głosem Hudsona Yanga. Stał się jednak epizodyczną postacią, która nie wypowiada ani słowa. Twórcy obrali ten kierunek, nie chcąc rozwlekać akcji filmu. Ponadto nie chcieli narazić się na zarzut kopiowania wzorów z filmu Spider-Man: Homecoming (2017), gdzie relacje Petera Parkera i Neda Leedsa, odpowiednika Ganke Lee, były jednym z filarów fabuły.
Jedna z wersji scenariusza zakładała występ Doktora Strange’a pod koniec filmu. Z tego pomysłu zrezygnowano najprawdopodobniej z przyczyn prawnych, gdyż prawa filmowe do tej postaci posiada wytwórnia Marvel Studios.
Od strony wizualnej film to połączenie komputerowej animacji Sony Pictures Imageworks z tradycyjną techniką rysowania komiksów, inspirowaną pracami takich rysowników jak Sara Pichelli, współtwórczyni postaci Milesa Moralesa, czy Robbi Rodriguez, współtwórca postaci Spider-Gwen.
Ekipie filmowej zależało, by animacja komputerowa stwarzała wrażenie, jakby została wykonana ludzką ręką. Ten rewolucyjny efekt, nazwany „żywym obrazem”, osiągnięto, dając wyrenderowane przez animatorów CGI kadry artystom, którzy mieli przerobić je w taki sposób, by jak najwierniej przypominały komiksowe panele.
Aż rok zajęło ekipie produkcyjnej przygotowanie 10-sekundowego materiału, który spełniałby ich oczekiwania względem warstwy wizualnej filmu.
Ukończenie animacji wymagało zaangażowania aż 180 animatorów. Do czasu premiery, była to największa ekipa, jaką do pracy nad filmem animowanym zatrudniło studio Sony Pictures Animation.
Z filmu wycięto aż 10 minut gotowego materiału, co jest raczej rzadkością w produkcji pełnometrażowych filmów animowanych.
Na wczesnym etapie produkcji rozważono obsadzenie Tobey Maguire’a, aktora odtwarzającego główną rolę w trylogii Spider-Mana w reżyserii Sama Raimiego, w roli Spider-Mana, mentora Milesa. Pomysł ten zarzucono, aby postać ta z uwagi na osobę znanego aktora nie przyćmiła Moralesa.
Niektóre postaci animowane i aktorów głosowych łączą cechy wyglądu. Przykładowo, aktorka Kimiko Glenn jest Amerykanką japońskiego pochodzenia, tak jak mówiąca jej głosem Peni Parker. Z kolei Marvin „Krondon” Jones choruje na albinizm tak jak Tombstone, prawa ręka Kingpina.
W jednym z wywiadów John Mulaney, aktor podkładający głos pod Spider-Hama, wyznał, że producenci filmu pozwolili mu zabawić się rolą, dlatego komik dodał od siebie kwestie z brzydkimi słowami. Musiał z nich jednak zrezygnować, gdy dowiedział się, jaką film będzie miał kategorię wiekową.
Tworząc album z muzyką do filmu, kierowano się przede wszystkim pytaniem „co słucha taki nastolatek jak Morales?”, stąd na trackliście wydawnictwa muzycznego znalazły się piosenki śpiewane przez raperów popularnych wśród czarnoskórej młodzieży.
Pierwszy pełny zwiastun filmu, który trafił do sieci w czerwcu 2018 roku, wygenerował 164 tysiące rozmów na platformach społecznościowych w ciągu dnia swojej premiery. W okresie 3 dni trailer został obejrzany 44 mln razy, dzięki czemu film stał się jednym z najbardziej rozprzestrzenianych w sieci wirali Sony.
Niektóre sceny ze zwiastuna nie znalazły się w filmie, który trafił na ekrany kin. Mowa o sytuacji, gdy Peter B. Parker porównuje świat Milesa do przemoczonej, spasionej frytki. Z myślą tylko o trailerze przygotowano też rozmowę tej dwójki w metrze o ratowaniu świata i jednostki.
Po premierze spotu prezentującego sylwetkę Peni Parker jej postać stała się najbardziej poszukiwaną w sieci, zwłaszcza w Japonii. Doczekała się też wielu fanartów.
W listopadzie 2018 roku Sony udostępniło Spider-Verse Web AR Experience, usługę rzeczywistości rozszerzonej dostępną w chmurze Amazon Web Services. Mobilna aplikacja AR produkcji 8th Wall i Trigger pozwala użytkownikom wkomponować postać Spider-Mana do wykonanych przez siebie zdjęć otoczenia.
Początkowo film miał być zadedykowany Steve’owi Ditko, który zmarł 29 czerwca 2018, czyli w czasie, gdy produkcja animacji dobiegała końca. Ponieważ jednak miesiąc przed premierą odszedł też Stan Lee (zmarł 12 listopada 2018), film zadedykowano obu twórcom postaci Spider-Mana.
Światowa premiera filmu odbyła się 1 grudnia 2018 roku w Regency Village Theater w Los Angeles. Podczas uroczystości oddano hołd zmarłym w tym roku twórcom postaci Spider-Mana. Goście otrzymali przypinki z obrazkiem charakterystycznych okularów przeciwsłonecznych Stana Lee, a ściany były udekorowane pamiątkowymi plakatami.
20 grudnia 2018 roku, już po ogólnokrajowej premierze filmu, studio Sony zapowiedziało minialbum A Very Spidey Christmas z 5 świątecznymi piosenkami wykonanymi przez takich aktorów głosowych jak Shameik Moore, Jake Johnson i Chris Pine. Udostępniony za darmo w sieci album był odpowiedzią na pozytywny odbiór humorystycznej wstawki z początku filmu, gdy Spider-Man ze świata Milesa chwali się nagraniem świątecznego albumu.
We Francji film był wyświetlany w kinach pt. Spider-Man: New Generation. W krajach Ameryki Południowej, Hiszpanii, Chinach oraz Korei zatytułowano go Spider-Man” A New Universe. W Polsce wybrano tytuł Spider-Man: Universe (pl.: Spider-Man: Uniwersum).
Film doczekał się własnej serii zabawek kolekcjonerskich kultowej marki Funko Pop, której znakiem rozpoznawczym są figurki z dużymi głowami, reprezentujące postacie z popularnych filmów, seriali, gier i komiksów.
W mieszkaniu Aarona Davisa, wujka Milesa, znajduje się zdjęcie osoby łudząco podobnej do Donalda Glovera, aktora, który zagrał Aarona Davisa w filmie Spider-Man: Homecoming (2017).
W Nowym Yorku ze świata Milesa jeden z billboardów reklamuje Koca-Soda, napój wzorowany na Coca-Coli. Inny promuje Yugo, markę samochodów osobistych serbskiej produkcji, sprzedawanych na rynku amerykańskim w latach 1980-1990.
W świecie Milesa wiele rzeczy jest odwróconych w porównaniu ze światem Petera B. Parkera. Przykładowo, scena pocałunku Spider-Mana i Mary Jane Watson przebiega na odwrót, muzyk Joe Perry nazywa się Perry Joe, a policja Nowego Yorku posługuje się akronimem PDNY zamiast NYPD.
Postać oryginalnego Spider-Mana ze świata Milesa zaprojektowano z blond włosami i niebieskimi oczami, aby można było jasno odróżnić go od Spider-Manów z innych wymiarów, gdzie postać Petera Parkera występuje zazwyczaj z brązowymi włosami i piwnymi oczami.
Buty sportowe, jakie nosi Miles, należą do marki Nike Jordan. Konkretny model to Nike Air Jordan 1 Retro High Tops.
Podczas ślubu Petera B. Parkera i Mary Jane Watson pan młody rozbija szklankę stopą. Ten ślubny zwyczaj praktykowany jest w tradycji żydowskiej. W ten sposób twórcy filmu dorzucili swoje trzy grosze do wieloletniej, choć nigdy nie potwierdzonej wprost plotki o żydowskim pochodzeniu komiksowego Spider-Mana.
Początkowo Peter B. Parker, mentor Milesa, nosi dresowe spodnie, przez co przypomina Pavitra Prabhakara, superbohatera znanego na łamach komiksów jako Spider-Man India.
Na liście kontaktów w telefonie Milesa znajdują się numery do Briana Michaela Bendisa i Sary Pichelli, twórców tej postaci w komiksach.
Na liście kontaktów w telefonie Jeffersona Davisa, ojca Milesa, znajduje się numer do Steve’a Ditko, współtwórcy postaci Spider-Mana.
Jedna z restauracji nazywa się Romita Ramen. Jest to ukłon w stronę Johna Romity i Johna Romity Jr., dwóch legendarnych rysowników komiksów ze Spider-Manem.
W kolekcji strojów w podziemnej bazie Spider-Mana ze świata Milesa jeden z kostiumów pochodzi z Marvel’s Spider-Man, gry wydanej na PlayStation 4 w 2018 roku.
W retrospekcji Spider-Mana ze świata Milesa prezentująca jego sylwetkę okładka pochodzi z komiksu The Amazing Spider-Man #186.
Pokazane w filmie komiksy zaprojektowano, łącząc styl Steve’a Ditko i Johna Romity. Okładka prezentująca sylwetkę Spider-Mana ze świata Milesa została stworzona przez Keitha Pollarda. Erik Larsen narysował zaś okładkę dotyczącą alternatywnego Spider-Mana. Swój wkład artystyczny w film wniosła też Sara Pichelli.
Ganke Lee czyta komiks „Imagine That… There was more than one Spider-Man”, co jest jawnym nawiązaniem do What If?, cyklu Marvel Comics przedstawiającego alternatywne wizje historii komiksowych postaci.
Blond włosy Spider-Mana ze świata Milesa to ukłon w stronę Bena Reilly’ego, klona Petera Parkera z komiksów, który w późniejszym okresie swojej działalności, w ramach budowania własnej tożsamości, przefarbował włosy na ten właśnie kolor.
Zmutowany pająk, który ugryzł Milesa w filmie, oznakowany był numerem 42. Ten sam numer znajdował się na okazie, który ukąsił Moralesa w komiksach.
Stan Lee, współtwórca postaci Spider-Mana, występuje w pośmiertnej roli, podkładając głos pod łudząco do siebie podobną postać Stana, właściciela sklepu, który sprzedaje Milesowi kostium Spider-Mana. Producenci Phil Lord i Christopher Miller postanowili, że legendarny twórca komiksów Marvela zasługuje na dłuższą kwestię dialogową niż tylko jedno zdanie, ponieważ duch filmu tak bardzo wpisuje się w filozofię życia Lee. Po śmierci artysty rola ta nabrała jeszcze większego znaczenia dla fanów.
Stan Lee podkłada też głos pod J. Jonaha Jamesona z Earth-67 w scenach po napisach końcowych.
Na początku filmu pada słynna kwestia „Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność”. Wypowiada ją Cliff Robertson, który zagrał wujka Bena w trylogii Spider-Mana w reżyserii Sama Raimiego. Ponieważ aktor zmarł w 2011 roku, jest to wypowiedź archiwalna, którą skopiowano z filmu z 2002 roku.
W retrospekcji Petera B. Parkera, alternatywnego Spider-Mana, wiszącego do góry nogami superbohatera całuje Mary Jane Watson niczym w kultowej scenie z filmu Spider-Man (2002).
W retrospekcji Spider-Mana ze świata Milesa wzorowana na filmie Sama Raimiego scena pocałunku została odwrócona – to Mary Jane, zwisając do góry nogami, całuje Petera Parkera w kostiumie.
W tej samej retrospekcji pojawia się scena zatrzymania pociągu wzorowana z kolei na filmie Spider-Man 2 (2004). Różnica jest taka, że animowany Spider-Man dokonuje tego wyczynu w masce na twarzy.
Innym nawiązaniem do kinowego sequela w reżyserii Sama Raimiego jest scena w kawiarni, gdzie przy stoliku siedzą Spider-Man i Mary Jane. W odróżnieniu od filmu aktorskiego Peter ma na sobie kostium superbohatera i odbija pięścią samochód, który wpada nagle do restauracji.
Nawiązaniem do filmu Spider-Man 3 (2007) jest taniec Spider-Mana ze świata Milesa na ulicach miasta, z czego, jak mówi sam superbohater, nie jest szczególnie dumny. Oryginalna scena w wykonaniu Tobey’a Maguire’a spotkała się z nieprzychylnym odbiorem widzów. W ten sposób studio Sony zażartowało z własnego, niezbyt udanego pomysłu.
Do filmu Spider-Man: Homecoming (2017) nawiązuje scena na moście, ze Spider-Manem trzymającym za pomocą pajęczyny autobusy po obu stronach balustrady. Inspiracją dla niej była akcja z ratowaniem promu w filmie, w którym wystąpił Tom Holland.
Kiedy Miles wita się z jednym z kolegów, wymienia uścisk dłoni tak długi, jaki wymienili ze sobą Peter Parker i Ned Leedsa w filmie z 2017 roku.
W pokoju Milesa wiszą plakaty Batmana i Supermana, najbardziej znanych superbohaterów DC Comics, konkurenta Marvela. Co więcej, Batman przypomina wyglądem swoją wersję z The Lego Movie (2014), filmu animowanego ze studia Warner Bros, który wyreżyserowali Phil Lord i Christopher Miller.
W pokoju Milesa znalazło się też logo Deadpoola, antybohatera Marvela.
Jeden z rysunków Milesa przedstawia Leopardona, robota pilotowanego przez Spider-Mana z japońskiego serialu Supaidaman (1978-1979).
Radiowóz Jeffersona Davisa ma tablicę rejestracyjną z numerem RFD-960, którym posługiwali się detektywi z serialu kryminalnego Law & Order.
Kiedy Miles goni pociąg, mija znak z napisem Perry Joe. Joe Perry to autor kultowego motywu muzycznego serialu animowanego Spider-Man: The Animated Series.
W lesie, przed siedzibą Alchemaxu, Spider-Man stanowczo protestuje przeciwko założeniu przez Milesa peleryny, posługując się argumentem, że Spider-Man nie nosi takiego elementu stroju. Wyjątkiem był jednak Spider-Man z serialu Spider-Man Unlimited (1999-2001). Z noszenia peleryn znani są za to superbohaterowie z uniwersum DC.
Peter, a później Miles stoją na kocim gargulcu, odtwarzając scenę jednego z plakatów filmu Black Panther (2018), gdzie tytułowy bohater stał właśnie na podobnej rzeźbie.
Przed powrotem do swojego świata Spider-Ham żegna się z przyjaciółmi słowami „That’s all folks” (pl.: „I to by było na tyle”), cytując Prosiaka Porky’ego, który tym zwrotem kończył odcinki kreskówek z serii Looney Tunes. W reakcji na ten cytat Spider-Man zadaje pytanie: „Czy to legalne tak mówić?”. Jego zdziwienie wynika z faktu, że prawa do tego serialu posiada wytwórnia Warner Bros, właściciel DC Comics, czyli głównego konkurenta Marvel Comics.
W scenie po napisach końcowych pojawia się Miguel O’Hara/Spider-Man 2099 i jego holograficzna asystentka Lyla. Głosu tym postaciom użyczyli Oscar Isaac, aktor znany z trzeciej trylogii Star Wars, i Greta Lee, aktorka koreańskiego pochodzenia, która wystąpiła w takich serialach jak Girls (2012-2017) i High Maintenance (2016-2019). Na liście obsady ich postacie wymienione są jako „Interesting Person 1” i „Interesting Person 2”.
Spider-Man 2099, rozpoczynając międzywymiarowe podróże, decyduje się zacząć od początku. Tym początkiem jest Earth-67, uniwersum, w którym rozgrywa się akcja serialu animowanego Spider-Man (1967-1970).
Jeden z billboardów na Times Square reklamuje film Clone College. Na tym plakacie widać Abe’a i JFK, bohaterów skasowanego serialu Clone High (2002), wymyślonego przez Phila Lorda i Christophera Millera.
Kolejny billboard na Times Square promuje Oh, Hello, show komediowy Nicka Krolla i Johna Mulaney’a.
Jedna z tablic reklamowych na Times Square zapowiada film From Dusk Till Shaun, fikcyjny sequel kultowej komedii zombie Shaun of the Dead (2004).
Kiedy Miles po raz pierwszy odwiedza mieszkanie wujka Aarona, na ekranie telewizora emitowany jest Anthropology 101, pierwszy odcinek drugiego sezonu serialu Community (2009-2015). Na początku tego odcinka wcielający się w postać Troy’a Barnesa aktor Donald Glover wstaje z łóżka, mając na sobie piżamę ze Spider-Manem.
Fragment filmu, przedstawiający pościg Prowlera za Milesem i wizytę tego drugiego na grobie Petera Parkera, wykorzystano jako jedną ze scen po napisach końcowych filmu Venom (2018), co oznacza, że oba tytuły łączy jedno multiwersum.
