Numer: The Amazing Spider-Man #305
Tytuł: Westward Woe!
Wydawnictwo: Marvel Comics 1988
Data wydania: Wrzesień 1988
Scenariusz: David Michelinie
Rysunki: Todd McFarlane
Tusz: Mark McKenna, Joe Rubinstein, Jim Sanders, Ken Lopez, Rodney Ramos, Pat Redding, Chris Ivy, Hector Collazo
Kolory: Gregory Wright
Litery: Rick Parker
Okładka: Todd McFarlane
Redaktor: Jim Salicrup
Redaktor naczelny: Tom DeFalco
Cena: $1.00
Przedruk PL: the Amazing Spider-Man 7/91
Przedruk PL 2: Epic Collection: Amazing Spider-Man: Venom

Streszczenie

Spider-Man próbuje wyrwać się z tłumu podczas rozdawania autografów, by móc zająć się Black Foxem. W chwili, gdy mu się to udaje szybko trafia również na Prowlera. Między dwójką dochodzi do pojedynku, co wykorzystuje Lis i ucieka z kielichem. Hobbie Brown chce spotkać się z Pająkiem i wyjaśnić o co chodzi. Peter wraca na galę.

Następnego dnia Pająk próbuje odnaleźć we wskazanym miejscu Prowlera, jednak go nie zastaje. Czuje się oszukany. W przerwach między podpisywaniem egzemplarzy i udzielaniem wywiadów rozkoszuje się życiem u boku Mary Jane. Wieczorem zakłada kostium i wyrusza na poszukiwanie Prowlera. Bohaterowie znajdują się i Hobbie przechodzi do wyjaśnień. Kielich, który ukradł Black Fox zawiera klejnot w którym zapisane są dane dotyczące niewinności jego żony, Mindy, która została wrobiona pracując jako księgowa. Musi odzyskać kielich. Zamontował urządzenie podsłuchowe u Troy’a Fishburne’a, kierownika na zachodnim wybrzeżu Transcorpu, który też będzie chciał, by przedmiot do nich wrócił. Bohaterom udaje się podsłuchać, że złodziej został namierzony. Razem udają się na Long Beach.

Doki, Long Beach. Black Fox zostaje odnaleziony przez ludzi z Transcorpu. Szybko sobie z nimi radzi. Próbuje dostać się na statek Queen Mary, jednak pojawienie się Spider-Mana i Prowlera krzyżuje mu plany. Pająk dopada Foxa, odzyskuje kielich, jednak lituje się nad starszym człowiekiem i puszcza go wolno.

Później. W wiadomościach informują o mikrochipie w kielichu, który dowodzi korupcji w nowojorskiej filii Transcorpu i zarazem oczyszcza z zarzutów Mindy S. Brown. Tymczasem w samolocie Black Fox nie może uwierzyć w naiwność Spider-Mana.

Recenzja

Intryga tego zeszytu została całkiem zgrabnie napisana. Motywy bohaterów są klarowne i wyłuszczone. Każdy ma tutaj swoje miejsce. Michelinie dał radę dobrze poprowadzić fabułę.

Peter rozkoszuje się urokami plaży wraz ze swoją żoną, a w przerwie rozwiązuje problem Prowlera, podpisuje autografy i… stop. Tutaj się na chwilę zatrzymam. Nie tylko Peter rozdawał autografy. Kolejny raz Michelinie nie zwrócił uwagi na jeden drobny detal. Otóż Spider-Man, który pojawił się na gali również coś tam podpisuje. A zatem, ktoś kto będzie miał podpis Spider-Mana i Petera może być w stanie zorientować się, że coś tu jest mocno nie tak. Publiczne pojawianie się Spider-Mana w innych miastach, w tych, których akurat jest Peter jest kłopotliwe, aczkolwiek widać, że u Micheliniego chyba nie ma to większego znaczenia.

Trochę bardziej irytujące jest zakończenie, gdzie Pająk puszcza wolno Black Foxa wierząc mu na słowo, że to koniec jego złodziejskiej działalności. Mega naiwne i trudne do uwierzenia, że Pająk tak się zachował.

McFarlane daje radę po raz kolejny. Peleryna Prowlera zachwyca rozmiarami, a jej pofałdowanie sugeruje, że całkiem luźno trzepocze na wietrze. Wygląda to naprawdę dobrze, ale jej wielkość może nie być zbyt praktyczna. Warto nadmienić, że pozy Prowlera przypominają mi pozy innej postaci, którą to ten artysta dopiero później wymyśli – Spawna. Ten sam styl i mrok, ale inna kolorystyka. Lubię też to jak rysuje poplątane sieci Spider-Mana. A nadmienię jeszcze o Mary Jane w stroju kąpielowym – tu warto się na chwilę zatrzymać i podziwiać.

Podsumowując. Koniec dwuczęściowej przygody Spider-Mana, ale nie koniec bajki w jakiej znalazł. Autografy, wywiady i sława to już się dzieje. Dobrze się czyta obecne historie. Ponawiam swoją ocenę 4 i pół pajączka.

Ocena:

Autor: Spider-Nik